Namus?

Sözleri hala kulaklarımda yankılanıp duruyor, atamıyorum o sözlerini içimden... Nasıl bir beyin, nasıl bir ruh haliyle bunu söyler ki? Aslında ruhu o an içinde miydi bilmiyordum. çünkü öyle bir nefsin, öyle bir bedenin içinde ruh nasıl durabilir ki? Ruhuna acıdım yeniden... Ruhuna eziyet eden birini sevmiştim demek ki...
Söylemişti bana... En ağır sözleri, en ağız cümleleri... Bir erkeğe söylenmeyecek sözleri... Bir aşığa söylenmeyecek sözleri... Bir sevene söylenmeyecek sözleri... Hele ki önyargılı ve yanlışın üzerinde yürürken bu lafları söylemeyecekti. Söylemezdi de aslında... O şaşıyor mu bilmiyorum ama ben bu haline hala şaşıyorum. Boşluklarında dolaşıyorum bu yüzden, yalanlarına bile doğru cevaplar bulmaya çalışıyorum. Onu haklı çıkarmak için elimden geleni yapıyorum.

Ama ben bir şey yapmadım ki...
Sadece onun isteklerine uydum...

ve sözleri: '' bir kızın namusuna nasıl laf söylersin. ''
Ey sevgili! Ben namusuna laf mı söyledim? Eğer namus diyorsan, bir de yaşadıklarımızı düşünsen? yaptıklarını düşünsen? Seni uyarmama neden olan şeyleri düşünsen? Onlar namusunla alakalı değil mi? Ben senin yanında eline bile dokunmaya korkarken, nasıl namusuna laf atayım ki? Bir düşün! Aşkımı da, sevgimi de kirleten sensin! Aynen, kendi kendine o kötü lafı söylettirdiğin gibi...!

Susuyorum şimdi...
Gerçeği görmen için...
yalanlarından ve oyunlarından kurtulman için...
Susuyorum...